SINDON

SINDON

an quod Sidone primum inventa? certe Tyria Sindon Martiali l. 4. Epigr. 19. ubi de Endronude, memoratur, byssus nempo seu lini species pretiosissima, e qua vestes mollissimae ac pretiosissimae conficiebantur, mutierum luxui destinatae (verba sunt Plinii) ideoque ferme purpurâ regi solitae: quas tamen in usum virorum aetate Martialis transiisse colligas, ex locô cic. Alias ὀθόνη Graecis et Linea interula fuisse videtur, unde in Sindone crates a Laertio introducitur: quod in eo peculiare fuit, cum alias Sindones, utpote vestes lineae, ac molles renuesque, et non solum a Plinio, ut visum, sed et iam ab Homero, solis mulieribus attributae, Cynicis asperitatem professis non convenitrent. Vide Octav. Ferratium de Re Vest. Part. I. l. 3. c. 2. et Part II. l. 4. c. 20. De Iuvene, qui, postquam cubitum se recepisset, auditô Christi, quem venerabatur, perienlô, lectô se proripuir, Sindone tantum am ictus et Christum sequi coepit, vide Marc. c. 14. v. 51. 52. Ad quam Historiam notat Casaubonus, Sindonem lineam fuisse vestem, vel e bysso, nam σἰνδονα βυςςίνην, legas apud Herod. Inter merces autem Sidone in Graeciam a Mercatoribus afferri solitas, fuêre olim Sindones: unde Graecorum error, Urbis nomine, ut dictum, sic vocatas existimantium. Nam et alibi, quam Sidone, factas fuisse, docemur Proverb. c. 31. v. 24. et scriptura utriusque nominis refellit, Sindon, ut Sidon est Gap desc: Hebrew Earum et confectio varia et usus. Apud Graecos et Latinos saepe vestis linea exterior, est insigne Sacerdotis, praesertim Aegyptiaci. Aliquando honestiorum iudumentum, non temere vilioribus assumendum. Unde Aediles Atheniensium Ctateti praefato succensuisse leguntur, ὅτι σινδόνα ἠμφίεςτο, e cuius responsione cognoscimus, eos, qui operam Tonsoribus dabant, Sindonibus fuisse involutos, quod hodieque fit: quemadmodum ex illorum censura, pluris fuisse hunc cultum, quam ut Philosopho conveniret, vel sic amictum foras prodire indecotum esse. Cum vero apud Plut. de Fortuna Alexandri, miser olitor εν ἐυτελεῖ σινδονίσκῃ ad Alexandrum adducitur, hîc Sindon, quibusdam est indumentum hominis fortunae censusque tenuis. Aliistamen, et forte melius, vestis nocturna seu cubitoria: ut vocat Petrontus, qualem secum hic Iuvenis abstalit, cum e lecto se proriperet. Eam e lino fuisse, eruditis observatum. Ita enim et Dionysius Episcopus Alexandriae, apud Eusebium Histor. l. 6. c. 40. de curiosis ad se capiendum missis. Κᾀγὼμ, οἶδεν ὁ θεὸς, ὠς λῃςτὰς εἶναι πρότερον ἠγούμενος ἐπὶ σύληϚιν καὶ ἁρπαγην` ἀφικομένους. μένων ἐπὶ τῆς ἐυνῆς, ἧς ἤμην γυμνὸς εν τῷ λινῷ ἐςθήματι, την` λοιπην` ἐςθῆτα παρακειμένην. αὐτοῖς ὤρεγον. Vide Isaac. Causaubonum Exercit. XVI. Bar. num. 65. Salmasio sindon interula est seu linea tunica, quam ὀθόνην alii vocabant. Unde, cum reliqui Philosophi et Graeci omnes tunieas gestarent, sis Cynici carentes, sub pallio non nisi lineas tuniculas et interulas gerebaut, quas ὀθόνας Lucianus de Proteo Cyn. Laertius in Cratete σινδόνας vocat. Sic Hesychius ὀθόνη σίνδων. lineae Latinis. In Actis passionis B. Cypriani, Postquam se dalmaticâ exspoliâsset ---- in lineastetit, εν ὀθόνῃ ἔςτη εν σινδόνι. Ausonius linteam sendonem vocat: Puer eia sicrge,

calceos, et linteam da sindonem etc. Vide Salmas. ad Tertull. de Pallio c. 5. Apud Scriptores Ecclesiasticos, Sindones dicuntur linteamina, quibus panes a Fidelibus, ad S. Eucharistiam offerri soliti, involvebantur. Ordo Rom. Oblationes vero Principum Subdiaconus Regionarius a Pontisice suscipit, ac sequenti Diacono porrigit, et ipse in sindonem, quam tenent duo acolyti, ponit Sed et apud Martialem l. 11. Epigr. 1. v. 1. pro libri volumine sindon est, cum ait:

Quo tu, quo liber otiose tendis,

Cultus Sindone non quottidionâ.

Imo et in sindone moris fuisse scriptitare Indis, apud Pluilostratum legas in Vita apollonii etc.